Balıkesir’in Sındırgı ilçesinde yaşayan 76 yaşındaki Nurettin Yılmazer, dedesinden kalma dükkanında saraçlık mesleğini sürdürmeye çalışıyor.
Bulgaristan’ın Kırcaali kentinde 1946 yılında dünyaya mevrut Yılmazer, ailesinin yıllar evvel yerleştiği Sındırgı’dahi dedesinden ve babasından namına miras artan saraçlık mesleğini 51 senedir yapıyor.
Motorlu taşıtların az olduğu dönemde araba koşumları, binek veya çeki beygir takımlarını dükkanında eden Yılmazer, şimdilerde ise daha çok traktör ve kamyon brandası ile kamp çadırları dikip güdücü torbası ve kapik tasması üretiyor.
Nurettin Yılmazer, AA muhabirine, eskiden at ve uzun kulaklı arabalarının haddinden fazla olması zımnında işlerinin çok kilolu olduğunu söyledi.
Şu anda mesleğin pres durumda olduğunu tamlayan Yılmazer, “Bizim bu işimiz o ahit çok şanlı ve çok hızlıydı. Çokça çalışıyorduk, şükürler olsun o sayede üstelik 3 çocuğumuza darülfünun okuttuk. Zaman olsa onu başaramazdım.” diyerek konuştu.
“Şu anda elimizde 1 pare hamut var, 2 senedir satılmıyor”
Yılmazer, 1951 yılından bu yana vazıh olan ağababa mirası aksiyon yerinin depo ile birlikte 52 metrekare olduğunu ve vaktiyle burada 5 kişinin çalıştığını dile getirdi.
Diyarbakır, Adana, Kırklareli, Balıkesir kabil kentlere haftada 50-100 yayın gönderdiklerini anlatan Yılmazer, “O ahit hayvancılık da boldu ama deminden o kadar namevcut bundan sonra. Şu anda elimizde 1 pasaj hamut (araba koşumunda atların boynuna geçirilen çember) var, 2 senedir satılmıyor.” dedi.
Yılmazer, imdi mesleğini hobi kendisine yaptığını anlatım ederek, şöyle konuştu:
“Haddinden Fazla şükür emekliyiz, çocuklarımızı yetiştirdik. Benden sonraları bu mesleği yapacak olan kimse yok. Dükkanı kapatacağız, benim birlikte yaşım 76’ya geldi. Şakirt yetişmiyor. Yanımıza şakirt yerine gelen bala birlikte aylığım kaç servet olacak diye soruyor. Yani insanlar çıktı paraya tamah etmiş durumdalar, nutuk hiç akıllarında da namevcut yani. Unutulmaya beniz tutmuş mesleklerin ölmemesi, yaşatılması gerekir. Bizim isteğimiz buralarda yetişecek elemanların sunu azından sigortasını yahut maaşını heybet karşılasın. Bu meslekler ölmesin, eskimemiş elemanlar yetişsin. Bizim mesleklerimiz giderek lazım kabil.”
